Wat wil jij? Dat is het uitgangspunt van een fotosessie. Je zou bijna vergeten dat ik ook wat wil. In dit blog een korte uitwerking van mijn missie als zelfstandige. Mijn missie, niet voor de wereld, mijn klanten, mijn fotografie, maar voor mijzelf. Wat wil ik bereiken met mijn freelance-bestaan?
Autonomie
Ik wil niet platgedrukt zitten in een organisatie. Ik wil geen protocollen die ooit een doel dienden, maar inmiddels niet meer. Ik wil geen onnodig papierwerk. Ik wil service kunnen verlenen, communiceren, groeien, fouten maken, oplossingen bedenken, projecten in stappen op een wijze waarvan ik denk dat het goed is voor mij en voor mijn klanten.
Aan mijn klanten wil ik verantwoording afleggen en aan mijzelf wil ik verantwoording afleggen. Wat ik niet wil, is op het matje geroepen worden.
Ik weet dat ik samen moet werken met anderen, ik weet dat ik afhankelijk ben van omstandigheden, ik weet dat ik niet alles zelf kan indelen en rekening moet houden met de ander en dat is wat ik wil, maar ik wil datgene dat ik zelf kan invullen, op mijn wijze en in mijn tijd invullen.
Als ik ’s middags met mijn kinderen op pad ben, ’s ochtends een rondje ga fiets, dan weet ik dat ik misschien ’s avonds wat moet doen. Misschien, want autonoom werken, is efficiënt werken.
Ja, vaak ben ik ook uren bezig met dingen waarvoor niet of nauwelijks betaald wordt. Ik kies daarvoor, want ik geniet daarvan.
Spanning
Allemaal mooi en aardig, maar zelfredzaamheid en zelfverantwoordelijkheid geeft ook spanning. Ik wil leveren en als ik niet lever, dan ben ik daar verantwoordelijk voor en niemand anders. Als ik verkeerde keuzes maak, dan….. u begrijpt het inmiddels.
Zelf als het aan een klant ‘ligt’. dan ligt het aan mij. Dan heb ik de klant niet goed ‘gelezen’ of ‘begrepen’. Ik ben het, doe het en niemand anders. Dat maakt het spannend en vervelend als het misgaat, maar stelt u zich eens voor wat er gebeurt als het goed gaat.
Vaak gaat het goed omdat je blijft leren van wat minder goed ging. Hoe dan ook, zelf dingen in de hand hebben, levert vrucht op.
Zelf doen kan alleen in een context, in afhankelijkheid van anderen. Alle mogelijkheden die er zijn, heb je niet allemaal zelf gecreëerd. Ze liggen op je pad, je mag er gebruik van maken. Een mooie paradox. Eentje die gelukkig maakt en tot dankbaarheid stemt.
Waardering
Waardering, vergist u zich niet, ik wil waardering. Alleen dat is niet afhankelijk van het financiële honorarium. Mijn nettojaarsalaris zal menigeen verbazen en niet omdat het zo hoog is.
Ik streef bepaalde hebbedingzaken niet na. Veel van die zaken zijn geldslurpertjes. Ik hoef dus niet veel werk te verzetten om de materiële zaken te betalen. Dat geeft me vrijheid. Letterlijk vrijheid, maar ook de vrijheid om leuke opdrachten te doen waar geen hoog prijskaartje aan hangt. Daar is waardering te vinden. Dat hoeft niemand uit te spreken.
Als ik thuis kan zijn (letterlijke vrijheid) voor mijn kinderen, ik niet hollend en vliegend tijdseindjes aan elkaar hoef te knopen, wat voor een ander kan doen dan wordt ik overspoeld met waardering. Waardering van en voor het leven en, onuitgesproken, maar voelbaar, van mijn naasten.
Dat is mijn missie: dat doen wat goed voelt. Dankbaar zijn voor wat je hebt. Zo simpel is het. O ja, niet elke dag is leuk, ook dalen horen erbij, maar ook dan (proberen te) realiseren, dat dat leven en ervaren is. Op zich wel weer een prettig dingetje dus.
Vergeet copyright niet. Dat geldt voor foto’s en tekst.